این روزها

این روز ها...

این روز ها، غرق در کابوس های شبانه

این روز ها، بی هیچ چراغی و شمعی در تاریکی شب سرگردان

این روز ها، آن روز ها، انگار فراموش شدند 

آن روزهایی که بی دلیل می خندیدیم و جای زخم هایمان یک نوازش ساده خوب می شد

روز هایی که می دویدیم، نه برای رسیدن. و می خوردیم نه برای سیر شدن

آن روزها تنها نگرانیمان افتادن توپ در خانه ی همسایه بود و دلمان وسعتی قدر دریا داشت.

آن روزها اراده ای محکم مانند کوه، دلی بزرگ مانند دریا، چشمانی براق و پر از روشنایی و دستانی بخشنده مانند آفتاب... و این روزها، هیچ...

آری این روزها زنده ایم و زندگی نمی کنیم. می خندیم و شاد نیستیم. غذا می خوریم و سیر نمی شویم.

این روزها

"حالمان خوب است

اما تو باور نکن..."